بی اختیار به سکوت همیشه ی لبخند میاندیشم

به صحبت بی آوا و به طراوت بی دغدغه ی نگاه

بی اختیار به نازیدن اشک بر روی گونه ها می اندیشم

به سادگی محبت و به نیاز شکوفه ی همیشه پائیز

بی اختیار به وعده های بی سرانجام می اندیشم

به احسـاس وجـود و به آبـی خیـال جـوانی ام

بی اختیار به گذر عمر و سایه ی ثانیه ها می اندیشم

به دغـدغـه ی هرگـزها و نا سرانجـام لحظه ها

بیا به امید دیرینه ی بیابان گرد در آرزوی سراب